In de wintermaanden trekt het auteursduo Marianne en Theo Hoogstraaten naar het warme zuiden om te werken aan hun laatste thriller. Dit jaar verbleef het echtpaar op La Palma in een huis aan de westkust. Een verslag…
We zijn nog geen week thuis van onze (werk)vakantie in La Palma en nu al kunnen we niet wachten tot we volgend jaar weer kunnen afreizen. Dan gaan we wel voor bijna twee maanden. Wat is La Palma een prachtig en afwisselend eiland, nog niet overspoeld door het massatoerisme, en waar vind je nog zoveel rust en stilte?
Net zoals voorgaande jaren waren we voor de wintermaanden op zoek naar een huis in een aangenaam klimaat met veel ruimte en privacy, waar we ongestoord aan de laatste, afrondende fase van ons nieuwe boek konden werken en tegelijk vakantie konden houden. De keus viel op La Palma, op een huis bij Puerto Naos.
De autoreis van Santa Cruz naar de andere kant van het eiland was voor ons laaglanders direct al spannend. Haarspeldbocht na haarspeldbocht en levensgevaarlijke, gapende afgronden.
Op het afgesproken tijdstip arriveerden we bij ons huis, waar we werden opgewacht door twee vrouwen. Omdat Marianne hen in het Spaans begroette, trokken ze de conclusie dat ze dan ook wel rap Spaans zou spreken. Er werd meteen zo’n waterval van woorden over haar uitgestort, dat Marianne wat hulpeloos om zich heen keek. Tot dat moment had ze nog de illusie gehad dat ze zich redelijk in het Spaans kon redden, maar al die niet uitgesproken letters in combinatie met een mega-hoge spreeksnelheid waren net iets te veel. Uiteraard kwam het helemaal goed toen de vrouwen hun snelheid aanpasten en ons in het huis wegwijs maakten.
Rondom ons huis lagen bananenplantages. Eens per week reed een bananenauto voor om de oogst binnen te halen. We waren verbaasd over het gemak waarmee mannen de grote, in blauw plastic verpakte trossen op hun schouder laadden en naar de auto droegen. Tegen de zestig kilo soms, vertelde een van hen. Zou voor de arbeidsinspectie in Nederland werk aan de winkel betekenen. Dit was gelukkig La Palma. De mannen waren opvallend vriendelijk, net zoals trouwens de eigenaresse van het huis en iedereen met wie we op het eiland te maken kregen. We kregen niet alleen uitleg over de bananencultuur, maar voortaan iedere week zoveel trossen bananen, dat er bijna niet tegenop te eten viel. Gelukkig liepen we de nodige calorieën er weer snel af.
Over lopen gesproken. Wat ons betreft was dat meer klauteren en klimmen en je goed vasthouden aan boomwortels en grote keien om niet naar beneden te donderen, zoals tijdens de, volgens Siepko’ s reisgids eenvoudige, rondwandeling op La Cumbrecita.
Bij de eerste de beste stap gleed M. al uit en legde een deel van het traject op haar kont af. Het bezorgde haar een enorme blauwe plek. Haar dertig jaar oude bergschoenen bleken niet bestand tegen dit geweld en ook die van Theo waren niet berekend op dit soort kamikaze-wandelingen. Ook dat nog!
De volgende dag dus allebei een nieuw paar gekocht in Los Llanos. Na deze ervaring en op nieuwe schoenen vielen andere wandelingen best mee. We hebben er eerlijk gezegd van genoten.
Als we op onze gps de afstand naar de geparkeerde auto aflazen, bleek overigens dat we vanwege het almaar draaien, stijgen en dalen hemelsbreed meestal maar korte stukken aflegden. Toch waren we daar soms al zo moe van, dat we een dag nodig hadden om bij te komen. Nou ja, die tijd hadden we weer nodig omdat onze uitgever zat te wachten op ons commentaar op de redactie van onze nieuwe historische thriller ‘Zondeval’ (verschijnt in mei) en daarna op wijzigingen die we nog wilden aanbrengen in de zetproef.
Behalve aan de nieuwe betekenis van het woord ‘wandelen’ moesten we ook aan wat andere ‘dingetjes’ wennen. Vóór ons verblijf op La Palma dachten we nog dat je wc-papier door de wc spoelt, dat huisvuil wordt opgehaald, dat een internetverbinding of de elektriciteit nooit uitvallen en dat, wanneer je de voordeur hebt gesloten, alle beestjes vanzelf buiten blijven. Nou raken we niet meteen van slag van een verdwaalde kakkerlak. Toch hoeft zo’n grote roofspin, die vanuit een bananenboom even komt buurten, niet op een warm welkom te rekenen. Dat geldt ook voor de mierachtige, kleine beestjes, die langs vaste routes in colonne door het huis kruipen en zich, als ze de kans krijgen, storten op alles wat eetbaar is. Uit Nederland meegebracht, breed plakband, zo aangebracht dat ze hun weg over de kleefzijde moesten vervolgen, bracht uitkomst. Totdat het op was en we het moesten vervangen door bij de plaatselijke Chinees gekocht plakband. De Chinese kleefkracht zorgde even voor vertraging, daarna marcheerden de beestjes er vrolijk over verder. Tja…
En toch zijn het juist deze dingen die, naast de prachtige natuur, de adembenemende vergezichten, de zonsondergangen en de dorpjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan, La Palma haar speciale charme geven. We zijn er in korte tijd aan verslaafd geraakt, missen ook het murmelen, klotsen, beuken, opspatten en bulderen van El Océano Atlantico enorm.
La Palma, hasta el año próximo!
Meer informatie over Marianne en Theo Hoogstraaten: crimecompagnie.nl